خورشید سینه عرفات را نشانه رفته بود. سپیدپوشان کعبه دیده ، فوج فوج به سوی یار می شتافتند و اما در میان تمام این همهمه ، گرما نفس به حق مردی دشت را به آتش می کشید . آن هنگام که خیمه گاهش را ترک گفت ، دلش را بر کف خاک افکند ، دستانش را به سوی معبودش گشود و صدایی از عمق وجودش ندا بر آورد که : ( الحمدا...الذی لیس لقضائه دافعّ ...) نه دفع گرداننده ای برای فرمان حتمی اش وجود دارد و نه باز دارنده ای برای عطایش . اشک در میان دیدگانش حلقه زد. لرزشی عجیب بر دستانش بود اما قلبش از همیشه آرامتر بود . دستان ناپاک قومی جاهل و عنود در پی بی حرمتی به حریم پاک کردگار به حرکت در آمده بود . ندایی درونی در وجود آن یگانه آوای رحیل سر می داد . اما حج را چه کنم ؟ قلبش به تپش افتاد و به یاد امت جدش افتاد . پیشگویی پیامبر (ص) لحظه به لحظه رنگ واقعیت به خود می گرفت . اسباب سفر مهیا کرد و پای را در میعادگاه گذاشت . کاش حلقه ای که یارای نگه داشتن امیر را داشت آنجا بود تا دستان پسرش را می گرفت که نرود . کاش افلاک در هم می رفت و او نمی رفت . اما تقدیر به رفتن بود . تقدیری که به رستگاری و نجات امت محمد (ص) گره خورده بود و دستان حسین (ع) باید آن را گره می زد . دست بر روی دست اهل بیتش نهاد و گام به سوی مسیری نهاد که آخر آن نقطه ای بود برای آغاز؛ نقطه ای از کره خاکی که انگار از زمانی دیگر به این مکان هبوط کرده بود . نقطه ای که زمین و زمان گرداگردش به چرخش در آمده بودند .

نقطه ای خارج از زمان و مکان مادی . نقطه ای که قلب عالم امکان را در میان دستان خود گرفته است و خونش را به سرتاسر زمان می پاشد . قلبی که برای آزادی و مردانگی عزم به تپش گرفت . قلبی که شورش خلق عالم از اوست . قلبی که رستاخیز عظیمی است برخاسته بی نفخ صور تا عرش اعظم .

نامی که داستانش اشک غم می نشاند بر رخ هر مخلوقی . نامی که جریان دارد در زمان . نامی که حی است و لایموت . و اینها تنها کلمات زیبا نیستند حقیقتی هستند در انعکاس کلمات . حقیقتی که غبار از چهره زنگار گرفته روزگار پاک کرد . حقیقتی که محدود به مکان و زمان خاصی نیست و همیشه در بین اذهان و افکار خلق جولان دارد .

اما اگر هنوز هم خوب گوش دهی ، در پس های و هوی زمانه صدای « هل من ناصر ینصرنی » حسین (ع) به گوش می رسد اما کجایند یاری کنندگان ؟ و این همان داستان غم بارتر از حادثه کربلاست . فراموشی راه حسین (ع) ! آیا هدف حسین (ع) از نیمه کار گذاشتن دیدارش با حضرت دوست درحریم امنش و رهسپاری اش به سمت نینوا آن هم با اهل بیتش تنها برای این بود که سال های نیامده مردمی بیایند و به یاد مظلومیتش باشند؟ به راستی چقدر از حسینی که در کربلا سلوکش را به سوب معبودش ادامه داد شناخت داریم ؟ و اینها بزرگ ترین دغدغه های امروز بشریتند که در پس جواب هایی که می دانیم اما بدان ایمان نداریم ، خفته اند و حسین (ع) رفت تا به اهل عالمیان بیاموزد که انسان چیزی ورای ماده اوست و ارزش حرمتش را نمی توان در مادیات جست . حسین (ع) رفت تا حک کند سرود آزادمردی و آزادگی را بر سر در روزگار تا مردمی که از پی می آیند بخوانند که : اگر دین ندارید لااقل آزاده مرد باشید . حسین (ع) رفت تا بیاموزد که نگذاریم اعتقادات راستین مان را لگدمال کنند و به تماشا ننشینیم غارت ایمان مان را ، خون شش ماهه اش را به آسمان پاشید تا روشنگر راه هدایت انسان باشد . سر بریده اش قرآن خواند تا بگوید که سخن راستین تنها سخن خداست و بس . پس حال می بینی که چه مظلوم و تنهاست فریاد یاری حضرت ؟ آیا خودمان در زمره گمراهان کوفه نیستیم ؟ حسین (ع) و محرمش بهانه خوبی است برای رجوع به خویشتن و سنجش اعمال مان تا خودمان را بازشناسیم که شب عاشورا در میان تاریکی دشت و خیمه گاه می گریزیم یا مردانه دستان مولا را می فشاریم ؟

در بارگاه قدس که جای ملال نیست      سرهای قدسیان همه بر زانوی غم است

اللهم عجل لولیک الفرج